Cléo de 5 à 7 (1962) - VOLZET!

​​In dit meesterwerk uit de Franse Nouvelle Vague volgen we een jonge zangeres, Cléo (Corinne Marchand), die vol angst haar kankerdiagnose afwacht. Agnès Varda koos er bewust voor om de filmtijd quasi exact te laten overlappen met de diëgetische tijd. Want, zo stelt Varda, als de tijd en de duur reëel zijn, zijn de wegen die Cléo aflegt dat ook. In het anderhalf uur dat de film bestrijkt, zien we hoe Cléo worstelt met een soort geïnternaliseerde male gaze op haar eigen bestaan. Als de diagnose klopt, zou dit Cléo beroven van haar schoonheid. “Lelijk zijn is de dood, en zolang ik mooi ben, leef ik”, besluit ze.

Varda beklemtoont deze objectiverende blik door haar camera niet te laten afwijken van Cléo die constant naar zichzelf staart in talloze Parijse spiegels. Na het repeteren van een nieuw nummer uit haar repertoire beslist Cléo dat ze niet langer wil voldoen aan die onderdrukkende blik. Wanneer ze zich ontdoet van haar pruik, kiest ze voor vrijheid en transformeert ze van object in subject.

Deze film wordt ingeleid door filmmaakster Julie Daems.