Ma Vie en rose

Toen Ma Vie en rose in 1997 in de Verenigde Staten in distributie werd gebracht, werd de bitterzoete maar tedere prent prompt op een R-rating getrakteerd door de Motion Picture Association of America, waardoor kijkers jonger dan 17 door een volwassene begeleid moesten worden.

Hoewel de film nauwelijks geweld of baldadig taalgebruik bevat, bleek een empathische film over een transmeisje een tikkeltje te subversief om de Amerikaanse censuur te vermijden.
Dat Ma Vie en rose suggereert dat het niet de genderidentiteit van Ludo – het jonge hoofdpersonage – is die problematisch is voor haar omgeving, maar dat het net haar omgeving is die haar beknot, was hierin wellicht een factor.

Door het klassieke transgendernarratief om te draaien, en expliciet te wijzen op de onzinnige, hypocriete en kleinburgerlijke redenen achter de drang om het leven en de keuzes van transpersonen te controleren en beperken, benadrukt Ma Vie en rose de waarde van persoonlijk geluk en zelfexpressie.

UPDATE - door onvoorziene omstandigheden is er toch geen inleiding voor de film.