Peau d’Âne (1970)

Er was eens een goudlokkige Franse actrice die een derde langspeler met dezelfde eigenzinnige regisseur maakte. Hij vroeg haar een fluwelen ezelvacht te dragen. Het gaat hier om Catherine Deneuve en Jacques Demy. Deneuve speelt een prinses die is vervloekt om met haar vader, de koning, te trouwen nadat de koningin is gestorven. Door zich te vermommen met een ezelvacht vindt ze vlucht in een anoniem leven in de bossen.

In een koninklijke toespraak weerklinken woorden van surrealisten Jean Cocteau en Guillaume Apollinaire. Nog meer wonderlijke Demydraaien werden gegeven aan de originele versie van Peau d’Âne, het 17de eeuwse sprookje van Charles Perrault, met de prachtige présence van actrice Delphine Seyrig. Ze speelt een fashionista feetje die de prinses goede raad brengt. De muzikale melodieën met sarcastische lyrics zijn van de hand van componist Michel Legrand. Voor de liefhebbers van Les Parapluies de Cherbourg (1964), Les Demoiselles de Rochefort (1967) en natuurlijk ook voor alle Varda-fans.