Play

Na Turist en een Gouden Palm voor The Square kan iedereen de naam Ruben Östlund iets beter uitspreken. Een van onze favoriete Zweden, waarvan we in 2015 nog Involuntary - Happy Sweden vertoonden, is al even bezig met de opbouw van een indrukwekkend oeuvre met een consequente stijl. Daarom halen we Play nog eens boven, de film vóór hij bij het grotere publiek doorbrak.

Centraal staat een groep jongens van een jaar of twaalf die geconfronteerd wordt met een extreme vorm van pestgedrag. Nadat ze door hun ouders in een winkelcentrum achtergelaten worden, spreekt een andere groep jongeren hen aan. Het begint bij ‘Weet jij hoe laat het is?’ en gaat steeds verder.

Östlund houdt de camera zo goed als onbewogen. De film is een registratie van acties en reacties, keuzes en gedwongen handelingen, spel en crimineel gedrag. Sommige dingen gebeuren ook buiten beeld of vanop grote afstand. Ambiguïteit staat centraal, zowel in stijl als inhoud. Zijn de jongens pure slachtoffers? Weten de andere groepsleden hoever ze in hun dreiging gaan? Snappen de volwassenen wel de impact? Östlund impliceert dat wreedheid niet enkel in de daad op zich ligt, maar ook in de interpretatie ervan, of het ontbreken hiervan. De kans dat de kinderen kunnen uitleggen wat net gebeurd is, is klein. Dat ze er met elkaar nog over zullen praten, nog kleiner.

Östlund wisselt de even droge als intense achtervolging af met scènes waarin een conducteur op zoek is naar de eigenaars van een wieg die de treincoupé hindert. Humor zo koud als ijs, maar een welgekomen afwisseling van spel.