Purple Sea (2020)

The camera records everything. Grenades against bakeries. Run.

In 2015 besloot kunstenaar Amel Alzakout te vluchten uit haar thuisland Syrië. Vlak voordat de overvolle boot waarop ze haar overtocht naar Europa maakte de kust van Lesbos bereikte, begon het te zinken. Met een handheld camera die bevestigd was aan haar pols maakte ze beelden van het moment waarop zij en co-regisseur Khaled Abdulwahed in het water dreven, gedragen door hun reddingsvesten, wachtend om gered te worden. Terwijl de tijd stilstaat is er enkel zee.

In de handheld beelden die meedrijven op het water zien we glimpen van de reddingsvesten, benen die trappelen onder water en drijvende lichamen die vechten voor leven. Begeleid door een later-toegevoegde voice-over geven de regisseurs deze aangrijpende ervaring weer. Harde beelden worden opnieuw geïnterpreteerd door een poëtisch perspectief dat de rol van de tijd en het lichaam bevraagd in momenten van geopolitieke crisis. De haptische beeldtaal slaagt erin om een interventie te brengen in de van betekenis uitgeputte media-representatie van migratie, waarin de vluchteling vaak als gezichtsloze massa wordt voorgesteld.

Na de vertoning volgt een Q&A met filmmaakster Amel Alzakout. Amel gaat hier in gesprek met mediawetenschapper Giacomo Orsini en filmmaakster Rand Abou-Fakher. In samenwerking met onderzoeksgroep CESSMIR (Centre for the Social Study of Migration and Refugees), UGent.