Weird Wednesday: Super Mario Bros. (1993)

Als een blauw schildpaddenschild baant onze laatste Weird Wednesday zich een weg naar de zaal. Dit met een abominatie uit de tijd dat videogame-adaptaties nog een genadeloze game-over waren.

Hoe kan het anders dat een loodgietersepos als Super Mario Bros. op zowat elke filmsite een dikke buis krijgt. Die kritische putjeslucht is het gevolg van een moeizaam productieproces: talloze herschrijvingen van het script, een rist ontslagen regisseurs en gewonde acteurs. Toch heeft deze film ontegensprekelijk charme. Liefhebbers halen hun hart op aan de geslaagde animatronics, absurde kostuums, hectoliters slijm en een waaier gedateerde special effects, die nogal wat blockbusters uit de jaren 80 en 90 hun typische feel geven. Plaats van de actie is de parallelle dimensie Dinohattan. Lees: een mengeling tussen een cyberpunk-dystopie, Dinosaur Island en de cementfrabiek in North-Carolina, waar de film daadwerkelijk gedraaid werd.

Met de Super Mario Bros. animatiefilm is het duidelijk dat de franchise een power-up kreeg. Spectaculaire actiesequenties en een Marvel-achtig Mario-multiversum, kunnen het echter niet winnen van de onderdrukte tranen van Bob Hoskins of de King Koopa coketoorn van Dennis Hopper. Mamma mia!