Kinoclub #27: The Last Picture Show (1974)

Kraak je plaatselijke cinema en laat de projector ratelen, Kinoautomat graaft met je mee naar een onbestemd verleden.

Begin dit jaar overleed filmlegende Peter Bogdanovich. Hoewel laatbloeier van de New Hollywood filmstroming, toonde Bogdanovich zich al snel als een begiftigd filmmaker die Hollywoods dromen van weelde en welvaart binnenstebuiten wist te keren. The Last Picture Show geldt als zijn definitieve doorbraakfilm en het begin van een iconoclastisch oeuvre. Deze laconieke liefdesbrief aan een Amerika dat mogelijks nooit bestond richt zich op de lotgevallen van een groepje Texaanse jongeren in een half verlaten spookstadje. Het gebrek aan kansen die de gemeenschap plagen, bereikt bittere dieptes wanneer de plaatselijke cinema met faillissement bedreigd wordt.

Onze gastspreker van dienst reanimeert zijn liefde voor de film met een inleiding over herinnering, nostalgie en Americana. Hoewel The Last Picture Show begin de jaren 70 geschoten werd, koos Bogdanovich ervoor om de fifties als decor te gebruiken voor zijn rouwstoet van de American dream. De mythische allures van sociale mobiliteit, veelal geassocieerd met de jaren 50, worden hier kritisch herbekeken als een laag vernis op een tijdperk van armoede en verdeling.

Deze film wordt ingeleid door vriend der filmverdeling Seppe Vanhaecke.