Vivre Sa Vie (1962)

In Vivre Sa Vie, Jean-Luc Godards meesterwerk uit de Franse Nouvelle Vague, volgen we Nana (Anna Karina), een jonge zangeres in Parijs die beslist om haar huidige bestaan in te ruilen voor een toekomst als filmactrice. Gevlucht van haar huwelijk en pasgeboren zoontje komt ze al snel in aanraking met de politie, waarna ze niet veel later in de prostitutie belandt. Waar veel films op zoek gaan naar een verklaring voor deze situatie (zij het intern, extern of ergens daar tussenin), weigert Godard koppig om het verhaal causaal te vertellen. Tussen al het roken, dansen en drinken door krijgen we daardoor eigenlijk maar weinig inzicht in de complexiteit van haar onderdrukte bestaan. Susan Sontag wees er ooit op dat de film daarom ook minder analytisch en meer demonstratief van aard is. Typisch voor Godard is dat hij het medium film hier inzet om exact dat doel te bekomen.

Geïnspireerd door Bertolt Brechts bekende vervreemdings- technieken kiest Godard voor een beweeglijke, observerende camera die niet tracht te begrijpen, laat staan te interpreteren. Ook de opeenvolging van de 12 verschillende tableaus waarin de film wordt opgedeeld, is ontdaan van elke logica. Het repetitieve en abrupte gebruik van muziek wordt niet ingezet om kijkers te helpen voelen, maar om hen bewust te maken van de act van het kijken en luisteren. Het resultaat van dit alles is een anti-sentimentele en vooral heldere blik op Nana’s leven die eindigt wanneer de zaallichten terug aanspringen.

Deze film wordt ingeleid door filmwetenschapper Eduard Cuelenaere.